Kędzierzyn Koźle - wieża ciśnień

 Kędzierzyn-Koźle jest miastem leżącym w województwie opolskim . Początki miasta sięgają XIII wieku, kiedy to w 1280 roku, Kędzierzyn Koźle nabył prawa miejskie. Ważnym wydarzeniem w historii miasta była budowa słynnej twierdzy w 1743 roku przez władze ówczesne władze Prus. Natomiast w roku 1945, miasto znalazło się w granicach Polski. Z zabytków należących do Kędzierzyna, przetrwały do dnia dzisiejszego wieże ciśnień.

Wieża ciśnień w Koźlu ( autor fotografii: Mpietrzak32 )

Neorenesansowa wieża ciśnień przy ulicy Towarowej w Kędzierzynie-Koźlu.

Bardzo piękna atrakcja turystyczna, która pamięta okres pruski. Wodna wieża została wybudowana w latach 1900-1902. Podstawowym budulcem wieży ciśnień jest czerwona cegła. Obiekt został wzniesiony na planie koła oraz zaprojektowany w stylu neorenesansowym. Wieża ciśnień składa się z:

• Portalu wejściowego, prowadzącego do wnętrza wodnej wieży, wykonanego w całości z czerwonej cegły, ozdobionego ostrołukiem , smukłymi sterczynami oraz zwieńczonego trójkątnym szczytem. Nad drzwiami został umieszczony herb miasta.

• Wysokiego cokołu, zakończonym gzymsem cokołowym.

• Wysokiej bazy z neorenesansowymi otworami okiennymi, zwieńczonej fryzem ceglanym i gzymsem kordonowym.

• Wysokim trzonem, podzielonym gzymsem miedzy kondygnacyjnym, ozdobionym otworami okiennymi oraz ceglanymi fryzami.

• Ośmiokątnej głowicy, wykonanej w stylu szachulcowym, wspartej na gzymsie arkadowym i zwieńczonej dachem wieżowym. Całość wodnej wieży wieńczy iglica z kopułą i flagą.

Kolejowe wieże ciśnień w Kędzierzynie-Koźlu

W mieście wraz z rozwojem kolei, zostały wybudowane na początku XX wieku kolejowe wieże ciśnień. Służyły one do zapewnienia wody całej infrastruktury kolejowej. Architektura kolejowych wodnych wież jest raczej prosta i zawiera sporadycznie zdobienia lica murów w formie ceglanych fryzów i gzymsów.

Zasada działania wieży ciśnień

Wieża ciśnień była zasilana w wodę z pobliskich studzeń, wykopanych specjalnie dla użytku miejskich wodociągów. Wcześniej woda była poddawana ekspertyzie w laboratorium. Ciecz badano pod kątem zdatności do spożycia. Następnie woda była tłoczona ze studni poprzez pompy parowe lub elektryczne, mieszczące się w budynku przepompowni do zbiornika wieżowego przez przewody rurowe. Następnie ze szczytu wieży ciśnień woda płynęła do miejskich kranów.